column Lisette, 21 november 2012



Lisette
vrouw – moeder -  zus – tante -  docente – creatief – studie – broodbakken – groentetuintje -  voeding

Mijn verjaardag vier ik eind mei, maar mijn 7e naamdag wordt dit weekend gevierd!

Bij mijn geboorte kreeg ik, zoals zo velen, de familienaam van mijn vader. Mijn moeder kon niet wennen aan een andere naam en daarom gebruikte ze haar eigen naam. Zij was trots op wie ze was en op haar naam. Vroeg iemand naar haar naam, dan klonk ze bijna als James Bond. Uw naam? Sont, Anneke Sont, (en dan spelde ze) S.O.N.T.

Tijdens de ziekte van onze moeder zijn mijn zusje en ik aan de slag gegaan met onze naamsverandering. Het voelde aan als een soort huwelijk, waar je de naam van je partner aanneemt. We hadden niets tegen onze oude naam, maar we hadden véél meer met onze mamma’s naam. Het dragen van dezelfde naam die voor ons staat voor: sterk, stoer, doorzetten en vechten.
Helaas kregen we te horen dat het verzoek om onze moeders naam aan te nemen was afgewezen. Doordat we dit bericht kregen op de dag van de begrafenis, maakte het onze vechtlust alleen maar groter. We zijn een heel traject ingegaan en opgeven was geen optie. Drie jaar later was het dan eindelijk zo ver en konden we gaan oefenen op een nieuwe handtekening!

Twee jaar geleden kwam de geboorte van mijn dochter Anna in zicht. Op 17 november mocht ik mij al vijf jaar Sont noemen en de kans was aanwezig dat we dan ook Anna’s geboorte konden vieren. Maar ze kwam een dagje later, de 18e. Nu hebben we dus beiden een feestdag, onze eigen dag en die hoeven we niet te delen!

En hoe mijn man laat zien dat hij mijn naam en het verkrijgen ervan bijzonder vindt? Onze kinderen dragen mijn naam!

Tot volgende week!

Reacties